En çok devrik cümlelerimizden devriliyoruz
Birbirimize tutunuyoruz
Birlik olup sürükleniyoruz bu sefer
Hatta abartıyoruz ittiriyoruz birbirimizi
Süreç hızlanıyor

Düşüncelerimizden devriliyoruz
Kanıtlamak istercesine anlatıyoruz
Belki derdimiz bile,
                               biz değiliz

Ruhlarımızın ipini çözemiyoruz
Kördüğüm
İnançlarımızdan ayrılıyoruz
Onlar zayıf
Her gece savaşıyoruz
Tanrıyı andığımız
Belki meydan okuduğumuz
Sonra içimizde küçüklüğümüze güldüğümüz
Kendimizle savaşıyoruz
Birbirimizle savaşıyoruz
Sarılıyoruz
Kelimelerimizden sarılıyoruz
Çünkü neydi?
"Şaire yalan söylenmez"
Şair yalan söylemez

Sıradanlıkta boğuluyoruz
Sıradanlığımızda bizi boğuyoruz
Kaçmaya çalıştıkça daha sert karşılaşıyoruz
Kendimizi ikna etmeye çalışmalarımızı birbirimize anlatıyoruz
İnanıyoruz bir de

Sonrası yok
Hiçbir şeyin "henüz" sonrası yok
Fakat seviyoruz.
Bebek gibi seviyoruz
Her şeyin başında ve sonunda
                                               seviyoruz...
Sevmekle başlıyoruz
Sonra..
Severken dokunuyoruz
Severken savaşıyoruz
Sahi, ne yapıyorduk?
    Sahi,
          birbirimize mi tutunuyoruz?

bazı bazı noluyor?
içim dışım öfke doluyor
duygularım alev alıyor
kontrolsüz
o an o gücün sınırı yok
zaten dünyamızda kötüye yorulan hiçbir şeyin sınırı yok
öfke
acayip bişi
hem de nasıl
unutmak her şeyi
kedi yavrularını merhameti
sadece sen kalıyorsun
iyi olanları sana adamalarım
senden borçlanarak yaşamalarım
sonra yine öfke
belki biraz da sana
alev diniyor, güç terk ediyor
bu seferki farklı
ağlamak geliyor
sönecek alev yok
düşünce düğümlerim kördüğüm
bakışlarım körkütük
yine sana
zaten dünyamda sana yorulan hiçbir şeyin sınırı yok
her şey biraz benle sonsuza yakın seninle ilgili
tomris onu yakarken
ne demiş turgut uyar
sonsuz eksi bir
hayatın adıdır bu....

özgürleşemeyen kadınlara...

özgür olduğunu sanıp özgürleşemeyen bütün kadınlara...
evet, istediklerimizi giyiyoruz, okuyoruz belki konuşuyoruz da ama yaşıyor muyuz?
özgürlük ne mesela?
istediğini yapmak mı özgürlük? istediğimiz ne peki? kalıplara sığınmak mı? yoksa kendimizi teselli etmek mi ?
cahil değiliz diyoruz çoğumuz; mesleğimiz de var evet. işte hayallerimiz, planlarımız var. sonu ne bunların peki? sığamıyoruz kendi küçük dünyamızdan taşamıyoruz, çığlıklarımızı içimize akıtıyoruz, korkularımızın bizi ele geçirmesine izin veriyoruz. her şeyi yapabileceğimize inanmak istiyoruz fakat biliyoruz sığındığımızı düşündüğümüz yarınlarda da, şu anda da, ailemizde de, her şeyimizi adadığımız çocuklarımızda da, aşkımızda da tutsağız.
bazen sesimiz çok yüksek çıkacakmış gibi oluyor, kadınız diyoruz! sonra, avunurken bile yetemiyoruz biz kendimize.
güç diyoruz ya hani; olduğumuzu sandığımız modern özgür kadında o güç yok. kendimize tutsağız, kanıt saydığımız o kıyafetlere, boyalara tutsağız, güzel olma tutkumuza tutsağız, kendi metalaştırmalarımıza tutsağız.
düşüncelerimizde, bakışlarımızda, ellerimizde tutsağız.
kadınlığımızda tutsağız.
anneliğimizde tutsağız.
çocuğumuza mutluluğu, ahlakı, saygıyı öğretirken de bu dünyaya tutsağız.
mutlu anlarımızda yaşamaya mecburuz.
acıdan kaçmaya programlı
    ve vazgeçmekte,
        kendinden vazgeçmekte,
            sığınmakta, tutsaklıkta, sanmalarda
                yaşadığımızı sanmalarda ustayız!