yine kafamdaki sesleri susturamadığım, onlar yüzünden kendimi bile duyamadığım bir gecedeyiz. fazla melankolik. kendimden ödün vermelerimin altında eğiliyorum yavaşça hiçliğe çekiliyorum. sevdiğim herkes için bir şeylerimden vazgeçiyorum. tatmin edemiyorum, tatmin olamıyorum. kendimi susturamıyorum. vicdanıma ne yaparsam yapayım yetemiyorum. baskı. hissettiğim tam olarak bu çevremin beklentileri ve kendi ahlak anlayışımın üzerimde yarattığı baskı. kaç yaşında, hangi konumda olursam olayım kurtulamadığım baskı. moral bozmamak için söylemediğim her kusur için, sustuğum her an için ve alttan aldığım her olay için; içimde kendime karşı yaptığım ve durduramadığım sonrası hep yenildiğim o baskı. ben ben olamamışım o zaman, yanlış. ben kimseye ben gibi olamamışım.
doğru yaşayamıyoruz, doğru. peki nasıl yaşanır ki doğru? ah annecim hem çok mahcubum sana hem de çok kızgın. sevmelerime çok kırgın. sevilmelerime uzak, korkularıma yakın. gidemiyorum da değil mi? kendinden nasıl gider insan? yanlış. kendin olmadın. doğru. yaşatmadın, tanıtmadın. tanıdın mı peki? eksik.
sustuğum ve kendime borçlandığım her saniye, fazla.