yoksun hissediyorum. şu an ki halimin kesin tanımı bu. her şeyden fazlasıyla soyutlanmış, yatağımla bütünleşmiş, beynimi hiçbir şekilde duymadan yaşıyorum. rahatsız mıyım? fazlasıyla. bir şey yapıyor muyum? asla. kendi yoksunluğumda kaybolmam da burada başlıyor.

kendimi kendimden yoksun bırakıyorum. istemsiz değil aslında. kendimle yıllardır barışamıyorum. pek sevemiyorum da. sanırım buna odaklanmaktan öteye gidemiyorum. sürekli kavga içindeyiz. asla değişmiyor. kendimizi kabul edemiyoruz olduğumuz gibi. kendim ve ben. bizden öteye gidemiyorum. ya da gidemiyoruz. biz, bizle kalamıyoruz. asla yetemiyoruz. yetinemiyoruz ve ilerleyemiyoruz. baksanıza! nasıl da tekrara düşüyoruz. yanılırken asla yalpalamıyoruz. ağırlaşamıyoruz. eksiliyoruz. o yüzden olsa gerek yoksunuz. geçmiyor.

kahveyi severek uyandığım güne katlanamayarak devam ediyorum. dinginlik de alamıyorum. aslında mutluyum da. dengesizim de tabi. yeteneklerimden zevklerimden de kopuyorum her geçen gün. okuduğum şiirlerde büyülenemiyorum. göğe daha az bakıyorum. yazamıyorum. okuyamıyorum iletişime de geçmiyorum.

seslere odaklanıyorum. duyduklarımla besleyebiliyorum ruhumu. güzel şeyler istiyorum. sanatla beslenmek istiyorum. sadece ondan tamamen haz alıyorum. sevmek sevilmek hariç.

yeni yerler görmek de değil, insan elinin değdiği her yer birbirine benziyor. özgünlüğünü kaybetmiş tüm ruhlar “sosyalliğinde” boğuluyor. alet ediyorlar her şeyi. harcıyorlar. sevmek sevilmek dahil.

acıyorum biliyor musunuz? hepsine acıyorum. aynada gördüklerini sandıkları yüzlerle yaşamalarına acıyorum. şahide ihtiyaç duymadan gülemeyenlere acıyorum. zihnine o anın hazzını kaydetmek yerine makinelere sığınanlara acıyorum. hepinize ve hepimize acıyorum. dünyanın en güzel duygusu için kanıtlara ihtiyaç duyduğunuz için en çok da.

mutsuzluktaki çan eğrisi umudu gibi yoksunluğunuzu kendiminkiyle kıyaslıyorum. fazlasıyla insanca. insancayı yeni bir değerlendirme türü olarak benimsiyorum. fazlasıyla gerçekçe.

bıraksam mı buraları? yargılamasam keşke, “insan”ları. ya da kendi içimi, içimde boğsam? kendime arkadan baksam. seslerimi duymasam. kimseleri görmesem, biri hariç.