çok çok farklı şeyler hissediyorum.
şu anda mıyım? bilmiyorum.
ben bir süredir kendimi arıyorum fakat kendimden ne denli uzaklara gidiyorum
buraya getirmeyecektim sözü
sahi, ben ne diyecektim?
yarın iki tane çok ciddi sınavım varken
onlara ne kadar uzaktaysam kendime o kadar yakın hissediyorum
iki kadının ruhuna ortak oldum kendimce
iki kadının ruhunda çok şey buldum benliğimce
biri beynimi besledi derinden
diğeri ruhumu
ait hissetmediğim bu yerlere dair kendime yaptığım tüm ihanetler
kendimden kendimi çaldığım tüm o saatler verdiğim kayıplar ve inkarlar
üstümde fark etmişliğin hüznü ve getirdiği mutluluğun sakinliğini taşıyorum
küçücük bir nokta olmaya çalışan odağını kaybettikçe küçülen parçalarını hangi bilinmezliklerde veya sıradanlıklarda kaybettiğini kaçıran ufacık bir nokta
canlanmak ve fark edilmek isteyen
diğer noktalar tarafından değil
ziyadesiyle onlardan kaybolmayı yeğleyip boyunu aşanlarca fark edilmeyi dileyen
ufacık bir nokta
kafam dağınık
noktalama dahi kullanamıyorum çünkü parmaklarım anlaşılmak istercesine çığlık çığlığa
beynim kelime eksikliğinden kullanmak zorunda kaldığı ifadelerin ezikliğinden isyanda
ben fazlasıyla bana karşıyım bugün bir o kadar da asıl bene yakın
nasıl oluyor demeyin
aslında sizinle de konuşmuyorum
içimleyim
sanatın büyüsündeyim ve yüceliğinde
oradan bir yere kıpırdamak istemiyorum
popüler kültürün bahsettiği anda kalmak hissini ben ruhta ve histe kalmaya çeviriyorum
sanatın önünde eğiliyorum ve Karsu'nun
o ne'ce bir beste üstad!
ayaktayım yani hissimce ruhumda ayaktayım
alkışlamıyorum resmi değiliz sarılıyorum
saygımla sevgimle benliğimle
baksana tıkandık yine
düşüncelerimi ifade biçimim yalnızca yazmak olmasaydı da kendi kelimelerimce sığdıramadığım her şeyi sonsuzluğa anlatabilseydim!
varlık amacımız ne?
bu hayattaki merakımız ne?
kendimi bildim bileli cevaplarını aradığım soruların bugünde anlam kazanması ne'ce?
peki bu farkındalık nereye götürecek beni?
biraz daha mı erteleyeceğim gerçek isteklerimi?
sahi bulabilmiş miyim ki onları?
var olduğumun gerisinde olduğum bu anlara öyle derinden borçlu hissediyorum ki
kafamdaki sesleri ve sorgulamaları susturayım derken yaşadığım tüm kayboluşlarda
daha fazla gülebilmek için itaat etmekten vazgeçtiğim düşüncelerimde
beynimin kıvrımlarını dondurduğum, fazlasıyla uyuttuğum en sonunda yokluğuna kendimi ikna ettiğim farklarımda
tek sorum var bana ve var edenlerime
neyim ben?