dünyayı verelim çocuklara demiş şair
ben de demişim, 8 yaşındayken
ilkokul 2.sınıfa gidiyorum
bir tatil günü, kardeşim 2 yaşında
öğretmenim annem.
o gün hiçbir şey yapmamışım
vicdan azabı da çekiyorum bir yandan
salonumuzda büyük bir masa var,
babam da annem de orada çalışır
oturuyorum oraya akşama doğru yazı yazıyorum
savaş olmasın, çocuklar ölmesin diye
anneme ve babama gösteriyorum bitince de biraz çekinerek
çok beğeniyorlar
ertesi gün gazeteye çıkıyor yazım
çok mutlu oluyorum
amerika ırak'a savaş açıyor
ben de savaşa. 8 yaşında.
aklımdaki düşünce; başka çocuklar ölmesin.
şimdiye bakıyorum, günümüze
23 yaşındayım. her gün şükrediyorum
anneme, babama ve sevgiye
sevgiyle büyüdüğüme, sevgiyi öğrendiğime
her şeyin temeli sevgi diyoruz ya beylik sözlerle
kulak işitmiyoruz ama ittiriyoruz gerilere
her şey sevgiden geçiyor
ne olursak olalım eğer sevgisizsek varolamıyoruz
savruluyoruz boylu boyunca
siz bize ne verirseniz onu alıyoruz aslında
nereyi evimiz bilirsek oraya bakıyoruz
hep sığınmak istiyoruz, sevilmek
kinle beslerseniz bizi düşman oluyoruz
hakaret ederseniz, saldırıyoruz
siz savaşırsanız biz de taraf oluyoruz
ama merhamet öğretirseniz, her şeyi seviyoruz
zarar vermek istemiyoruz canlı veya cansız hiçbir varlığa
bilmezsek yapamayız
aslında siz bize ne öğretirseniz biz onu görüyoruz