öyle iç çekişler yaşıyorsun ki içinde
özellikle şu anda
"dünyanın tüm arka bahçelerini gördüm ben"
ey koca yürekli nilgün marmara!
umudu kararanları aydınlıkla tanıştırmak için çıktığın bu yolda
yeryüzünün apaçık çirkinliğine yenilirken
küçücük kalıyorsun her seferinde
normalleşmesin diye umarken kaçıp kendine yakalanıyorsun
anlayışlar, düşünceler zincirine takılıyor
"tüm hücrelerinle kus cellat yargıları!"
sıralanmış her an her yerdeler
teslim olmak en kolayı
ya kaçıp gitmek?
kurduğun dinginlik evreninin seni tatmin etmediğini fark etmek
mısraları özlemek
su gibi içmek
tüm hücrelerini şiire teslim etmek
eski varlığına kavuşmak gibi
benliğini nerede saklıyordun ki?
hangi kuytu köşeye gizlenmiş fısıldayarak yardım bekliyordun?
sen, eski sen, derinlerdeki sen
ikna etme yetini en çok kendinde kullanırken
hangi parçanla yüzleşmeyi erteliyordun?