26 senelik hayatıma birçok tükenmişlik, buhran, bunalım sığdırdım, biliyorum. şu an ise bambaşka bir noktadayım. uzun bir süre en büyük derdim kendimle oldu. kendimi anlamayı, kabul etmeyi, dolayısıyla sevmeyi yıllarca beceremedim. her şeyin temelinde; kendimi yeterince iyi tanımamam, her durum ve konuda kendimden mükemmeli beklemem yatmaktaydı. çoğu alanda hiçbir zaman yeteneğim olmadı. görmekten, izlemekten, tarif etmekten çok zevk almama rağmen çizemedim. dinlemeyi, şarkı söylemeyi çok sevdiğim halde herhangi bir enstürman çalamadım. sonsuz kontrol takıntım yüzünden spora ise hiç bulaşmadım. sosyal alanlarda kendimi pek rahat hissetmedim. sanırım kendimi en çok bu konuda geliştirmeye çalışıyorum. 

büyüdükçe eksik yönlerimle yüzleştim. hatta burada tek tek tarif bile edebiliyorum. sevdiğim, kendimi iyi hissettiğim alanlara yöneldim. zevk aldığım şeylerin çoğunu tam olarak sözcüklerle ifade edemesem de öğrendim. en çok ise kendimle arkadaş olmayı öğrendim. sosyal ortamlarda hala geriliyorum fakat kendimle çok mutluyum. bunu hissederek söyleyebilmek o kadar çok vaktimi aldı ki, hayata bambaşka şekilde bakmaya, başardıklarımı küçümsememeye, günün sonunda diğer insanlardan çok kendi beklentilerimi karşılamaya çaba harcamaya, hem fiziksel hem ruhsal olarak kendimi beslemeye, özen göstermeye, hayal kurmaya ve umut etmeye zaman ayırmaya başladım. hep bencil bir tarafım vardı fakat artık öyle sağlıklı bir "ben"ciyim ki! kendime aferin diyorum. bu çok kıymetli. kendime sarılıyorum artık, itmeden, korkmadan.

teşekkür ederim kendim. her anın/mda seninleyim!