bezelyenin hakkı bu değil biliyorum ama dünyanın içinde kaybolmamak için tek çıkışım bu, hissediyorum. içimde bir buhran var geceden beri. uzun zamandır, gerçekten çok uzun zamandır durup durup ağlamıyordum içimi acıtan ateşleri söndürmek için. ne değişmişti? sanırım kaybolmuştum hayatın sıradanlığında. sürüklenmek içten içe beni delirtse de bırakmıştım kendimi bu döngüye. sahte bir huzura kapılmıştım. asıl mutluluğu bu sanarak ama değil. ben bağımlıyım düşünmeye, görmeye. ne istiyorum diye bile kendime sormaz olmuşum. hayal bile kurmaz olmuşum yıllardır. içimi öldürmüşüm, tüm sevdiğim yanlarımla. hissizliğimde kaybolmuşum. reva mı bu yaptıklarım kendime. onca gece, onca düş, onca çaba, onca düşünce bunun için miydi? kendini listenin sonlarına koymak, susturmak için miydi istekleri? ne anladım o zaman birbirine benzeyen günleri yaşamaktan? ölüyorum anlasanıza sıradanlıktan, kaybolmaktan.. ne oldu içimdeki bana? günlük ihtiyaçlarını karşıladığım için insanlardan takdir bekler oldum. yine en çok istemediğim neyse ona dönüşür oldum. yine kurtarıcı bekler oldum, kaybolduğum bu çukurdan beni çıkarsın alsın diye. içten içe tükendiğimi görsün diye. bilmiyor muyum yoksa bunu yapabilecek tek kişinin kendim olduğunu? dünya yansa bile anlaşılmayı beklemenin en büyük ziyan olduğunu. 27 yılımı harcadım anlam arayışına. neyi değiştirdim? kendi bataklığımın en dibindeyim. çırpındıkça daha çok batıyorum.
sahi neredesin bezelye?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder